Manta dag.

Zondag 19 juli 2015.
Manta dag
Om acht uur waren we klaar voor onze laatste dag, alle spullen op de boot, en op naar het Manta punt. Niet iedereen had er na het tegenvallende bezoek van de komodo varaan nog vertrouwen in dat we er een zouden zien. Simon en ook Elles waren  helemaal sceptisch. "Een ding, we gaan vandaag helemaal niets zien" ! We waren nog niet aangekomen bij het manta punt of Elles spotte er al 1 toen ze achter op de boot stond. Kijk dat moest vast zo zijn. Hier is ook een flinke stroming dus van Alfredo moesten we hem volgen, als een lang lint achter hem aan zwemmen. De boot of speedboot pikte ons dan weer op omdat terugzwemmen geen optie was.  En hoppa daar gingen we, achter Alfredo aan. En ja hoor  binnen enkele minuten was de eerste gespot. Wauw wat een waanzinnig beest, 5 a 6 meter breed. Hij zwom heel rustig een paar meter onder ons. Omdat ze zo rustig zwemmen kun je er heel mooi boven drijven. De speedboot ging rondjes varen opzoek naar de Manta's en Alfredo dook voor ons naar een bepaalde diepte en was dan aan het speuren op de zeebodem. Hij kan met gemak een paar minuten onder water blijven en duikt tot een diepte waar wij al bij een paar meter piepende oren krijgen. Alfredo heeft er zo voor gezorgd dat wij  rond de 7 a 8 mantaroggen konden zien.  We hadden zelfs een groep van 3 en de kinderen nog een groep van 5 zien zwemmen. Wat een sensatie. Tussendoor wees hij ons op een school mega grote tonijnen, dat krijg je er dan nog even bij. In het begin waren we druk bezig om ze te vinden en toen we ze eenmaal zagen was het wel belangrijk om het goed tot je door te laten dringen dat er van die mega roggen onder je door zwommen. Wat heel bijzonder was, we horen  opeens onze namen. Zaten Hilde, max en Lisa ( de Nederlandse huisarts en haar kinderen) op een boot en zagen ons varen. Omdat we elkaar de hele vakantie regelmatig spontaan tegenkomen hadden we niet verwacht dat we elkaar hier zouden ontmoeten omdat het Komodo gebied zo waanzinnig groot is.
Zij had al snel door dat onze speedboot de manta's zocht dus ze heeft haar kapitein gevraagd ook te volgen, gelukkig hebben zij ook manta's gespot.
Er werden zwemmendervoort nog wat tips doorgegeven voor ons bezoek aan Rinca eiland en een afspraak gemaakt om vanavond samen te eten in Labuanbajo. 
Er werd ook nog een schildpad gespot, wat nog een extraatje bovenop de manta's was. Sam probeerde hem nog een tijdje te volgen om hem goed te kunnen zien. Doordat we met elkaar terug zwommen om die schildpad te kunnen zien, volgde wij niet meer onze Alfredo. Aan boord gekomen vol verhalen en zoekend in het vissenboek naar de manta's die wij hadden gezien kwamen we erachter dat we Alfredo miste. We schrokken wel even, niemand was meer achter hem aangegaan, terwijl hij dat zo duidelijk had gezegd. Speurend over het water zien we daar opeens een hoofdje tevoorschijn komen met een duikbril op. Gevonden!!

Waar we gingen lunchen konden we nog snorkelen, eigenlijk dachten dat we het wel hadden gehad. Toch doken we er allemaal weer in en was het ongelofelijk hoe prachtig dit koraal was. Inktvissen, een grote kwal, weer nieuwe vissen gezien en heel veel Dori's. Dit was onze laatste snorkelactie in de Komodozee. Onze zoute lijven konden we onder de douche op de boot afspoelen, dat was wel even lekker. 
Onze tocht ging nu verder naar Rinca eiland, een van de hoofdeilanden van het Komodo National Park. Hier zouden we de tweede kans krijgen om een komodovaraan te zien. Lisa had gezegd dat zij hier de grote varanen hadden gezien. We waren ietwat sceptisch. De mooie houten steiger lag tussen twee eilanden in die aan beide kanten begroeid was met mangrovebossen, waartussen krokodillen leven. Werden we door middel van een bordje ook voor gewaarschuwd. Dus geen handjes of voeten in het water. Meteen een hartelijk  welkom van de gidsen die je bij de entree staan op te wachten. Het was een heel ander welkom dan bij Komodo. Simon zou betalen en vroeg nog of we echt wel wilde gaan. Pieter en ik wilde zeker vooral vanwege de goede berichten van Lisa. We vonden dat we het gewoon moesten doen, " nu we er toch zijn"!!! zou Beau zeggen. Het gebied waar we liepen zat vol aapjes en hertjes. Deze rangers bleven ook keurig bij ons, geen weglopende rangers. De eerste babyvaraan werd in een boom gespot, en kort daarna 1 die naast een rangerhuis liep. Bijzonder, zo dichtbij en de manier waarop ze lopen, gaaf. Bij een heuvel kregen we de grote varanen te zien, moeder en vader die naast hun hol lagen. Wauw wat een beesten. Het verschil tussen moeder en vader waren goed te zien aan de kop en het lijf. De ranger nam ons mee tussen de twee beesten in. Ik keek wel even waar ik als eerste naartoe zou kunnen rennen als ze in de aanval zouden gaan. Later hoorde ik van Simon en Max dat ze dezelfde gedachte hadden. We hadden alledrie in de dichtstbijzijnde boom gezeten. Terwijl de ranger een mooie uitleg gaf over de varaan liet Elles opeens haar bidon vallen richting moeder varaan.  Elles dacht, " daar ga ik, nu wordt ik aangevallen door dat mokerbeest"  Je zag meerdere mensen van onze groep kijken en waarschijnlijk denken, aahhhhhhh wat nu!!!! Vooral omdat de ranger had gezegd  dat we stil moesten zijn bij de varanen vanwege de paringstijd.  Gelukkig bleef hij tegen een boomwortel liggen en kon Elles hem makkelijk pakken. De ranger gaf aan nog een foto te maken met op de achtergrond de varaan. Dat hebben we gedaan maar wel heel snel, toch met, stel wel !!! in je hoofd. 
Een stuk de berg op hadden we nog een prachtig uitzicht over de komodoeilanden waar we een groepsfoto maakte.  Daar eindigde onze varanentocht.
We zouden deze toch afsluiten met de overtocht van de kalongs (vliegende honden) naar het vaste land om te  gaan eten. Dit gebeurt iedere avond, rond 18.00 uur, bij het mangrovebos van Palau, vlakbij het Rincadorp. Dat is het dorp waar de Rincaeilanders wonen. Om het dorp is een grote muur gebouwd zodat de bewoners  beschermd zijn voor de varanen. Die kwamen op de lucht van eten af waardoor er bewoners zijn gedood.
We dobberde wat op de plek rond waar ondertussen heel veel boten zich verzamelde. Alfredo gaf aan dat we op het bovendek of de voorpunt de beste plek hadden. In Riung hadden we de kalongs zien hangen en een paar zien vliegen toen de kapitein in zijn handen klapte. Wij dachten dat het ongeveer hetzelfde zou zijn, totdat de eerste begonnen te vliegen. Rustig vliegend begonnen de eerste zich boven de boot te begeven. Het waren er een stuk of 50 en langzamerhand vulde de lucht zich met honderden, duizenden kalongs. Meer dan 50 meter breed en een lucht die de komende 4 uur nog gevuld zou zijn met deze wonderlijke vleerhond. Boven het mangrovebos in het rode  licht van de ondergaande zon was het een waanzinnig gezicht. We hebben er ongeveer een half uur van kunnen genieten en zijn we na deze geweldig dag vol nieuwe indrukken richting de haven van Labuanbajo gevaren. De zee was rustig en de wind stond goed dus binnen anderhalf uur waren we er. We namen afscheid van de Italianen Massimo, en Vanni, de Engelsen Emily, Rianna, Alan, Margareth, James en van de crew. De Range Rover  stond klaar om ons terug te brengen naar Green Hill. Oh wat hadden we hier een zin in, lekker eten, en daarna een heerlijke douche om onze zilte lijven en haren te wassen. lisa, Hilde en Max zaten er al. Tijdens het eten hebben we verhalen gedeeld en namen nog niet voor de laatste keer afscheid. Morgen zouden we met elkaar nog op de luchthaven ontmoeten omdat we dezelfde vlucht van Labuanbajo naar Denpasar hadden.