Over de heftige zee naar Komodo.

Zaterdag 18 juli 2015. 
6.00 uur we mogen eruit.
Nu is het koel maar vannacht was het ontzettend warm in de tent.
Elles wordt wakker:" fucked up geslapen in de mokertent, met ruftende Siegmund"
Max wordt wakker en verteld dat ie echt heeeeel slecht heeft geslapen, totdat hij zijn matras buiten had gelegd). Hij besefte niet dat dat hij de helft van de Zomerdijken wakker had gemaakt.
Pieter wordt wakker in een plakkerig bed,ging plassen, stapte over Max die daardoor zand over zijn hoofd kreeg. Hij was niet blij!!
Simon" max waarom kwam je naar ons met je warmteprobleem, los het voortaan zelf op, nu heb je ons wakker gemaakt". Max:" ja maar mama heeft meestal van die goed oplossingen". 
Nadat we het moppermoment hadden gehad was het tijd voor het ontbijt, zo kon iedereen weer in de ochtendvoeljegoedstartstand terecht komen. 
Afscheid genomen van het Duitse stel Carmen en Wolfgang ( die een tweedaagse reis hadden geboekt) en met de speedboot werden we weer naar onze boot gebracht zodat we om 8 uur konden vertrekken naar de Komodo eilanden.  We hebben uiteindelijk nog een kleine twee uur moeten wachten op de boot omdat het Duitse stel van het eiland opgehaald zou worden met onze speedboot en naar een andere boot gebracht zou worden. Maar goed, daar gingen we dan op naar de "Komodo dragon" 
Alfredo had,voordat we aan de vaartocht van drie uur begonnen, verteld dat we flinke last konden hebben van de current,stroming. Dit zijn de getijdenstromingen rond de eilanden en dat gaat goed tekeer op het water. Het is een variatie aan waterkrachten, flinke golven, draaikolken, zes tot 8 stromingen die in elkaar overgaan en super krachtig zijn. Terwijl de kapitein de boot tussen de heftige stromingen maneuvreerde hielden wij de boot in balans, zoals Alfredo aan ons had gevraagd. 
En daar was dan eindelijk Komodoeiland in zicht. Ik moet je zeggen ik was blij dat ik er was, land onder mijn voeten. En er waren er nog een paar die dat fijn vonden. 
Sam vond de aanlegsteiger die zeker 100 meter lang was, de uitstraling hebben van een of ander nucleair terrein. Het was kil, strak en veel beton. Aan het einde van de steiger kwam er een verschrikkelijk vieze lucht ons tegemoet. Het was onze eerste komodo varaan die dood lag op de stenen. Hij bleek tijdens een gevecht dood te zijn gegaan. Ze gaan die gebruiken voor onderzoek dus lieten ze hem daar liggen.
We moesten per persoon 290.000 RP betalen daar zit in de entree, de gidsen en daarnaast nog geld voor de camera. Dat is in Indonesië normaal. Ook het inschrijven( naam, land man of vrouw, handtekening ) bij alles wat je bezoekt. Dat gaat allemaal heel officieel. De mannen zitten in officieel pak achter een antiek uitziend houten bureau, voor de status, aan de muur hangen officiële documenten en portretten, Je geeft een hand, gaat zitten, ze vragen met een brede smile uit welk land je komt, je tekent , betaald, je krijgt handgeschreven tickets keurig aan elkaar geniet en in een envelop  en dan kun je het park bezoeken. 
We kregen drie Rangers mee gewapend met  houten stok die aan het einde in een V uitliep om ze zo weg te kunnen duwen. Dit zou ons moeten beschermen tegen de levensgevaarlijke Varaan die een bek vol bacteriën heeft en die je met 1 bijt ziek zou kunnen maken waardoor je binnen korte tijd zou kunnen overlijden. De rangers verdeelden zich over onze groep, 1 voorop 1in het midden  en 1 achteraan, dit gaf ons een beschermend gevoel, ha ha ha. Vooraf kregen we instructie dat we goed bij de rangers moesten blijven. Ik was ervan overtuigd dat we de Komodovaraan in het groot zouden tegenkomen, had ik toch een stukje van de ranger gemist. Hij had nl gezegd dat het paartijd was en dat ze niet hier aanwezig waren. Nou dat is dan leuk als je zon stuk gevaren hebt met gevaar voor eigen leven en dat je ze dan niet zult zien. We zouden wel de baby varanen kunnen zien omdat die tot ongeveer hun derde jaar in bomen leven totdat ze te zwaar worden en uit de boom vallen. Ze leven in de bomen om ervoor te zorgen dat ze niet opgegeten worden door hun eigen ouders. Gezellige familie die varanen. Na een klein stukje lopen zagen we een baby varaan. Daarna liep 1 van de rangers iedere keer  uit de groep, ja de man die ons moest beschermen met zijn houten stokje, om te  kijken of hij een kleine varaan kon vinden voor ons. Het had iets weg van een slapstick. Ze willen natuurlijk graag dat de mensen in ieder geval kunnen zeggen dat ze een varaan hebben gezien. Tussen de bomen liepen heel tamme herten en onze opperranger heeft heel veel over vruchten en planten verteld. We hebben allerlei noten gegeten en geproefd. We hebben uiteindelijk vier varanen gezien. Leuk om ze te zien en toch viel het ons wel wat tegen. Je moet echt een flink stuk varen, door die current heen, blijken die beesten in de paartijd te zitten. 
Na het varananeavontuur gingen we naar Pink Beach. Dat is een strand waar kleine stukje bloedkoraal tussen het zand zijn beland, hierdoor krijgt het een roze gloed als er water overheen spoelt. Dat ziet er leuk uit. We hebben daar weer gesnorkeld en weer was het zo mooi en de vele nieuwe vissen die we zagen.Aan boord hebben ze een prachtig vissenboek waardoor we na het snorkelen konden uitpluizen welke vis het was. Blijkt die bepaalde vis heel vaak meer dan 20 of 30 broertjes en zusjes te hebben.  
En dat ging iedere keer zo. Zelfs Nemo heeft heel veel varianten. We weten nu wel wat het mannetje en het vrouwtje is. De mannen sprongen op allerlei manieren van de  boot waar Maritta mooie foto's van maakte. Er was weer voor een heerlijke lunch gezorgd en met volle buiken zijn we vertrokken. Op de terugweg van pink Beach varen we weer langs het gedeelte waar veel stroming is. Het is bijzonder om te zien dat je eerst een  gedeelte hebt waar het water rustig is en dan 1 rechte lijn waarin je opeens een zee hebt  die gigantisch golft. Omdat de boot mee gaat met de golven gaat de boot best wel scheef, toch even een stel verschrikte gezichten. 
Het is nog een flinke reis terug, zeker ruim drie uur door een woelige zee. Wij zitten met een heel stel op het bovendek de anderen zaten voorin maar omdat het zo tekeer gaat en ze kletsnat worden, verkassen die naar achter. Pieter een Emily mogen achter de kapitein zitten die daar een lekkere bank heeft waardoor ze goed zicht hebben op de zee voor hen. De tassen worden ook  naar boven gebracht en de zijzeilen bij het bovendek moeten omhoog omdat we anders teveel wind opvangen. Simon heeft trouwens niets doorgehad, die lag op het bovenvoordek met de zee mee te deinen. Dus toen we het er later over hadden was hij verbaasd over onze verhalen.         Doordat we vanmorgen 2 uur later vertrokken betekende dat dat we in het donker aankwamen en het water al laag stond. Geen probleem, de surfschoenen werden tevoorschijn gehaald, in de speedboot, en zo werden we uitgezet op de stenen, waar de boot niet verder kon. Met een paar onverwachte golven tegen onze benen de maan en miljoenen sterren boven ons hoofd, liepen we lachend en goed oplettend naar ons onbewoond eiland. Daar stond onze crew alweer klaar. Die jongens verblijven 9 dagen op dat eiland om de voorbereidingen te doen voor ons eten, het terrein netjes te houden en verder hebben ze heel veel tijd om te voetballen, slapen, de berg op lopen en andere relaxte dingen. 
Wat overigens het toppunt was, we wilden onze spullen in de tent leggen zien we dat  de mannen van het eiland onze bedden, lakens, rechtgetrokken hadden en de voortent aangeveegd, de tassen netjes neergezet. Daar ging ons hele survivalgevoel. Wat je overigens niet echt krijgt als er voor je gekookt wordt en je met een bootje naar de grote boot gevaren wordt om te zorgen dat je niet nat wordt, dat ze op de juiste momenten een pak koek of zak chips tevoorschijn halen, dat maritta er iedere keer is om je om je gemak te stellen en Alfredo die ons waarschuwt voor de current en ons alle snorkelplekken laat zien en mee zwemt. 
Heerlijk gegeten, een wit bolletje met daartussen een  hamburger van het houtvuur, met daarbij gegrilde groenten en een gepofte rode aardappel. Knap hoe ze dat iedere keer voor elkaar krijgen. Er is geen koelkast en om de drie dagen krijgen ze nieuwe producten aangeleverd. 
Bij het kampvuur worden biertjes gedronken( die we bij komodo hebben gescoord) we zingen nog wat liedjes en duiken daarna allemaal lekker in de tent. De avond is koeler dus het inslaap vallen lukt goed. Als Elles, Simon en ik de slappe lach krijgen wordt er vanuit de andere tent, een paar keer bevelend door Pieter gereageerd, " slapen nu" 
Het leek alsof ik mezelf hoorde.