17 eilanden dag

17 eilanden dag.
Vandaag gaan we een boottrip maken in het Nationaal Park Palau Tujuhbelas.
We hadden ons goed ingesmeerd en alle snorkelspullen geregeld. Elles had er niet zo heel veel zin in, die vindt het altijd weer spannend op het water. Het feit dat het water onvoorspelbaar kan zijn geeft veel onrust. In de eenvoudige haven liepen we de grote betonnen steiger op waar we het laatste stuk door het water moesten omdat het vloed was en dan op een drijvende steiger terecht kwamen. Alex had gezegd dat de boot 8 meter lang was, toen we de boot opstapte zei Elles: " ja maar hij had niet gezegd dat ie 1 1,2 meter breed was", aaaaah aaaaah.
Op weg naar het eerste eiland hadden we wat golfmomenten waarvan Elles helemaal in de stress raakte. Ze wilde perse terug. We hebben toen een compromis gesloten, in plaats van 3 of 4 eilanden bezoeken zijn het er 2 geworden. Dit gaf meer rust. 
Als eerste voeren we naar Ontoloe, waar honderden vliegende honden(fruitvleermuizen) onderste boven in de mangrovebossen hangen te slapen. Ze zijn vanmorgen om 4 uur naar Bajawa gevlogen om daar fruit te eten ( mango, papaya en andere vruchten) en waren nu aan het slapen. Toen de mannen geluid begonnen te maken was echt een spectaculair gezicht toen ze begonnen te vliegen. Ook de manier hoe ze aan de takken gingen hangen vanuit vliegen. We zagen de Nederlandse dame en haar twee kinderen ook voorbij varen. Als je op dit eiland bent kan het voorkomen dat je regelmatig dezelfde mensen tegenkomt omdat je over het algemeen de zelfde activiteiten kiest.
Het eerste eiland waar we gingen aanmeren gaf een echt Robinson eiland gevoel. De boot kan nl tot aan het witte zandstrand, hup op het zand springen en je kunt daar lekker chillen en zwemmen eten en daarna snorkelen.  De bemanning, Alex en zijn broer, de zoon van Alex van 10 jaar en nog een man, begonnen meteen het eten te regelen. Op het eiland staat al een bamboetafel en nog wat stokken in de grond die ze afmaken met een paar planken uit de bodem van de boot waardoor ze er een kleine Warong van maken. Warong = eethuisje voor Indonesiers. Er werd hout gezocht, ze hadden een grote zak met kokosnoten meegenomen die dienen als de kooltjes bij onze barbecue, 15 grote vissen die schoongemaakt werden en gemarineerd, allerlei soorten groenten waar een heerlijke salade van werd gemaakt, rijst was al gekookt, kroepoek. 
Ze hadden een buffet gemaakt waar je lekker kon opscheppen en in de schaduw hebben we heerlijk gegeten. Ze doen dat dan met nog een boot die een dagtrip maakt. Zo koken ze met en voor elkaar. 
Max wil heel graag een parang ( Indonesisch mes) kopen zodat hij die in Nederland kan gebruiken om hout te regelen voor kampvuren ed. Hij moet van ons eerst googelen of dat mag en anders kan hij er niet 1 kopen. Ze mochten wel de parang van Alex gebruiken om een poging te wagen een vlot te bouwen. Het resultaat was niet volledig drijvend. 
Het was trouwens gaaf om te zien hoe de zoon van Alex ( 10 jaar) als een handig mannetje, aan het roer zat van de boot, het anker uitgooide en zo weer optrok uit het water in zijn eentje, takken zocht voor het vuur, de vis schoonmaakte met zijn vader, samen met de andere mannen de vis op het vuur legde, de hete vis omdraaide en zijn hand dan in een bak ijswater deed als zijn handen erg heet werden. 
Als je ziet hoe de kinderen hier al veel verder zijn op het gebied van zelfstandigheid daar kan ons overbezorgde Nederland nog een goed voorbeeld aan nemen. Wij zijn toch wel erg overregelt en te bezorgd.  
Elles vond het ook heerlijk, relaxen en niet te veel gekkigheid met die boot.
Bij het tweede eiland liet hij ons in het water springen met onze snorkeluitrusting, wij konden dan een heel stuk snorkelen en op het strand weer ontspannen.  
Dit keer was het water wel wat troebel vanwege de wind maar dat was niet erg want het blijft toch mooi dat snorkelen. 
Terwijl wij in de relaxmodus zaten bleek onze vrolijke Alex een probleem te hebben met de boot. Hij heeft twee motoren aan boord en nu was de hoofdmotor kapot hij wilde die graag voor  vertrek weer klaar hebben. Dat lukte niet helemaal. Dus op weg naar de haven gebruikte hij de tweede motor, het probleem was dan wel dat de schroef niet goed aangestuurd werd door het water, dus onze bijrijder van de auto, Sarus, gebruikte een plank van de boot om het water meer naar de motor te begeleiden. Op de terugweg moest de boot een paar extra rondjes draaien vanwege de motor. Dit werd niet echt leuk gevonden door Elles die er erg onrustig van werd. Wat Elles wel hielp was de opmerking dat de meeste bemanning niet kan zwemmen waardoor ze er alles aan zullen doen om de boten waar ze op varen drijvende te houden. En zeker niet gaan varen als het niet kan.
Omdat Lisa, De Nederlandse vrouw, met haar kinderen ook in Riung zit  hadden we haar gevraagd of ze het leuk vond samen met ons naar een restaurant te gaan. 
We kregen van onze chauffeur de tip om naar Restaurant Del Mar van Armando ( look a like Bram) te gaan. 
Omdat het een hippe tent was ( de enige in Riung) en favoriet bij toeristen moesten we een tafel reserveren. ( 10 tafels) Het is een leuke tent, we kunnen alleen vis eten en vragen of ze allerlei gerechten willen neerzetten zodat er voor iedereen wat tussen zit. Armondo was een leuke gast. Hij maakte grapjes en wij vonden hem zo op Bram lijken maar dan in een donkere uitvoering. Donkere krullen, de lach en de maniertjes van bewegen. We lieten een foto van Bram zien met zijn krullen, hij moest lachen. Aan het einde van de avond had Pieter bij allerlei mannen van de bediening zijn kaarten trucs laten zien. En toen de meeste klanten weg waren begon Armando als een showmaster allerlei grapjes en trucs te laten zien.  Het was al weer erg laat ( 22. 00 uur) dus tijd om naar bed te gaan. Doordat we iedere dag zo vroeg op staan liggen we er vroeg in, waren we snel aan gewend.