Van Maomere naar Larantuka

dinsdag 7 juli 2015.
Het is 20.50 Ik zit nu op de veranda van het missiehuis Biara Arnoldus in Larantuka. We kijken uit op het eiland Adonare waar we morgen naartoe zullen varen. We hebben net gegeten met pater Alex Beding, de directeur van de basisschool, en nog een broeder waar ik de naam niet meer van weet. Pater Muller is later aangeschoven, hij kwam even met ons  mee eten omdat hij in een andere plaats, 5 km hier vandaan, een retraite week gaf aan de nonnen. Die nonnen kwamen overal vandaan. Italië, België, Sumatra, java enz. 
Vanmorgen zijn we om half tien vertrokken met ons busje, chauffeur en maatje van de chauffeur die door de kinderen meteen getorpedeerd werd als umpa lumpa. Kwam door de broek die hij aanhad en zijn lengte. De bus is van alle gemakken voorzien. Met de koffers op het dak hebben wij genoeg ruimte, airco, verstelbare stoelen en een heuse Indonesian karaoke in de auto. We lagen helemaal in een deuk toen hij het scherm naar beneden deed, muziek aan en meezingen maar. De chauffeur reed rustig en veilig en stopte regelmatig op mooie plekjes. Cacaoplantage in Hokeng, koffiebonen planten, rijstvelden, uitzicht op de vulkaan, eiland van Chinezen die het huren om parels te kweken, een leuke tussenstop bij een klein marktje, veel stapels stenen, takkenbossen, bananen, voor de verkoop, zakjes gedroogde bananen ( superfood is hier volop aanwezig), een aapje aan de zijkant van de weg, Het was prachtig om hier langs te rijden. Onderweg waren ze de weg en bruggen aan het repareren en opnieuw aanleggen. De kinderen genoten er erg van, waren onder de indruk van die variatie. De kinderen maken ook makkelijk contact met de mensen en er is altijd iemand die Engels spreekt en naar voren wordt geduwd of geroepen wordt. Overal waar we langs rijden vallen we op, als eerste door onze gekleurde koffers op de bus en ten tweede als we uit de bus stappen. Blank, lang, grote groep, tis niet te missen. Er wordt gezwaaid, geroepen, high five's gegeven, aangeraakt en vooral veel en hard gelachen naar ons. De kinderen hadden het idee dat we uitgelachen werden en dat de mensen het niet leuk vonden dat we naar ze keken. De chauffeur vertelde dat ze het juist erg leuk vinden. 

We waren op tijd in Larantuka. De koffers konden we alvast neerzetten en we zijn naar het haventje gelopen om ergens te gaan lunchen. Al snel had een jongen ons door en bracht ons naar het restaurant van zijn familie. Echt super groot. Het leek op een grote schuur met hoog ijzeren plafond, rondvliegende musjes, erg warm en tien tafels en stoelen die verdronken in de ruimte. Bij het bestellen van het drinken vroegen de mannen om een biertje, ice cold bier, zei Simon. De man vertrok snel, sprong op zijn brommer en reed weg. ik zei: " Die gaat koud bier halen. En ja hoor, na 10 minuten kwam hij terug met een tasje 6 halve liters koud bier. Bier werd op tafel gezet, cola voor de rest en heerlijk eten voor ons allemaal. En twee bakken met ijs, Simon had tenslotte om " ice, cold bier gevraagd. De jongen die ons binnen had gebracht ging bij ons aan tafel zitten en wou graag met ons praten. Hij studeerde in Bali voor rechten. Grappig eigenlijk. Als je in een Nederlands restaurant eet en er komt iemand van de bediening bbij je aan tafel zitten denk je, spoor je wel. Nu snap je dat hij het bijzonder vindt dat er blanken bij hem in het restaurant zitten.
Bij Biara Arnoldus werden we hartelijk ontvangen en gingen we in de schaduw een kopje koffie drinken. Pater Alex Beding kwam erbij en we hadden mooie gesprekken over zijn leven, over Nederland. Mooi!! Pieter was meteen helemaal dol op hem en hij op Pieter. Pieter heeft nog wat van zijn goocheltrucs laten zien en het feest was compleet. Beneden bij de keuken was een hond met drie puppies, dat was vandaag het animatieteam voor de zomerdijken. Gister vissen vangen met elkaar, vandaag puppies aaien, en een nieuw kaartspel spelen ( what the fuck) Ja best wel een rare naam voor zo'n leuk spel. De mobiel heeft ook vakantie ( woorden van oma Kramer)
We sliepen in een eenpersoonskamer en er was een groepsslaapkamer voor de mannen. De kamers waren voorzien van onze namen. 
Wat extra leuke dingen:
Slapen onder de klamboe: ingesmeerd met Deet, dekentje en kussen klaargelegd, klamboe dicht en liggen, oh wekker zetten voor morgenochtend, klamboe open, mobiel pakken, stekker in stopcontact, komt vlammetje uit, okay ander stopcontact, klamboe dicht. Liggen en erachter komen dat het kussen keihard is, nieuw kussen verzinnen,  klamboe weer open, handdoek met sjaal eromheen, klamboe weer dicht. Dan eindelijke een poging doen om te slapen en ontdekken dat je je melatolinepilletje bent vergeten, klamboe open, pilletje nemen, klamboe weer dicht. Je zou er moe van worden zeg.
Je wil op je stoel gaan zitten, zit daar een sprinkhaan van 10 cm op je stoel.
 Sam heeft nog een hapje genomen van een koffieboon die nog moet drogen, was zoetig en best wel lekker. 
Sam zegt voordat hij naar bed gaat: " wat zijn de mensen hier ontzettend aardig zeg, ook al spreek je niet dezelfde taal, ze blijven vriendelijk.