Op weg naar de verste bestemming van onze reis

Vandaag reizen we naar het verste punt van onze reis, Adonare.
Vanmorgen 6 uur de wekker gezet, ontbijt is om 7 uur en vertrek om 8 uur met de boot naar Adonare. Vanaf half 5 vanmorgen begon het eerste moment van wakker worden. De moslims begonnen te zingen vanwege de ramadan. Daarna geluid van de kerkklok en de eerste kerkgangers, allerlei auto's en scooters die de dag beginnen, de bewaker die klets met bezoekers en de honden die hier om het huis heen lopen. Wat een reuring in de ochtend.
We hebben het ontbijt met Pater Alex en de broeder. Pater Thomas komt ons ophalen en met hem zullen we samen naar Adonare Reizen. Pater Muller heeft dat voor ons geregeld, hij heeft twee dagen vrij en zal ons begeleiden. Wat geweldig dat hij daar de tijd voor neemt. 
We lopen naar de haven die je vanuit Biara Arnoldus kunt zien liggen( 5 min. lopen).
De boot staat klaar en we proberen tussen alle mensen een plek te vinden. Eerst wil pater Thomas ons meenemen naar beneden, te warm, te druk en veel mensen die ons knijpen. Dus naar boven. We vinden een plek tussen de balen sla, kool, kratten tomaten, zakken rijst, brommers, fietsjes, koffertjes en kijkende Indonesiers. Het duurt nog een half uur voordat we vertrekken. pater Thomas kijkt mopperend toe, " er gaan veel te veel mensen mee" : zegt hij. En daar gaan we dan, de boot gaat vooruit, komt er nog een dame aanrennen, hup de boot gaat weer terug en de dame springt erin, daar gaan we dan. Het is prachtig weer en de zee is erg rustig. Er varen veel bootjes, er springen kleine dolfijnen uit het water, vliegende vissen en een mooie uitzicht op de eilanden Lembata, Adonare en Solor. We hebben een mooi gesprek met pater Thomas over de regering van Indonesië, wat hij graag wil meegeven aan de mensen. Als we na anderhalf uur aankomen waarschuwt thomas ons voor de mensen die met allerlei spullen staan en die willen verkopen aan ons. De boot is nog niet aangemeerd of de mensen hebben door dat er blanken op de boot staan en duiken op de boot. thomas vindt dat erg onbeleefd van de mensen. Ze lachen, vragen of we taxi nodig hebben. Ik gebruik de woorden die 28 jaar geleden ook prima hielpen " Jalan, jalan, kaki, kaki. Het hielp prima. Waar ik eerst werd uitgelachen toen ik deze woorden gebruikte paste de kinderen het ook toe. Opeen riep Elles, mama help!!!! stond er een groep van 20 man om haar heen. Toen we Elles hadden bevrijdt liepen we naar het dekenaathuis. We hebben met Thomas een kopje koffie gedronken en de kinderen konden tafeltennis spelen en er was ruimte om te kaarten. Dit huis zag er wel veel frisser uit dan die in Larantuka, dat is wel prettig als het om het sanitair gaat. Slapen op een hard bed dat overleef je wel voor een paar nachten. 

 Pater lazarus heeft  ons vandaag rondgeleid, in de ochtend heeft hij in Witihama samen met Frather Amatus 400 kinderen gevormd. 
Pater Thomas had van te voren gezegd dat we een bumby road zullen hebben, nou dat klopte. Pieter,Elles en ik shakte alle kanten op. Morgen zou het nog erger worden gaf hij al aan. Door al dat gebumb moest Elles heel nodig plassen. We stopte bij de familie van een studiegenoot van Thomas, het toeval was dat die net op familiebezoek was uit Chili. We kregen meteen een eigengemaakt kokosdrankje aangeboden en met zn allen op de foto, Lazarus is er dol op. Kinderen vonden ons zelfs een beetje eng, die blanke mensen!!
Aan het strand was een ontspanningsplek voor de Indonesiers. Elles en Pieter liepen naar het strand waar een hele groep kinderen en ouders aan het zwemmen waren, die meteen met ze op de foto wilden. Wij werden erbij geroepen, groepsfoto werd gemaakt en er klom meteen een jongen de palmboom in die een paar klappers uit de boom naar beneden gooiden. Ze werden met een parang geopend en we mochten de klappermelk drinken en daarna konden we de kokos eruit eten. Wat geweldig zeg. Na weer genoeg foto's met Lazarus reden we verder naar Witihama waar pater Amatus ons ontving in zijn pastorie met drinken, noten en fruit. Wat een gastvrijheid allemaal. Het dorpje zag er verzorgd uit. De mensen vegen hun paadje de hele dag, geven de planten die in allerlei blikken staan, water, koken, stoken vuurtjes en zitten in om en op hun huis. Bij alle huizen zie je prachtige graven. Dat zijn de overleden familieleden die daar zijn begraven. Het zijn kleine kunstwerkjes, met een overkapping, Mariabeelden of tegeltableaus. We hebben het ziekenhuisje nog bezocht waar ome Gerbrand heeft gelegen. De zusters waren aan het rusten vanwege de drukke ochtend met de vormelingen, we zijn weer verder gereden. We zijn nog door de plaatjes Kiwangona en Tanah Boleng gereden. Daarna lekker naar het dekenaathuis, na dat gehobbel en veel indrukken hadden we zin in een douche/mandier bad en eten. Dat mandieren ( of hoe we dat ook noemen) was nog een leuk feestje. Elles en ik stonden samen in de ruimte en de eerste bakjes waren fris, lekker maar zorgde wel voor wat gegil en lawaai van ons. Na een paar pogingen konden we ons inhouden en waren we heerlijk opgefrist. max vond het super. 
We hebben gegeten met een paar paters Balsisus, Herman, Thomas, Barnabas, bischop Francis ( Flores, Adonare, Solor, lewoleba), Deken Lazurus. Ze vonden het mooi om met ons te praten, ze waren dol op Pieter. Die heeft nog wat goocheltrucjes laten zien.
Tijdens het eten klonk er prachtig gezang uit de kerk vandaan. De nonnen waren aan het repeteren voor een speciale dienst volgende week. We zijn met elkaar de kerk in gegaan om te luisteren. Wat een prachtig stemmen. 
Slaaptijd: We slapen allemaal in een eenpersoonskamer. Simon en ik vonden het fijn om samen te liggen dus hoppa, matras op de grond erbij. We kwamen tot de conclusie dat er geen bovenlaken was.   Oh wat nu, dat zijn we gewend.!Ik had een sjaal bij me die ik kon gebruiken als laken. Pater Thomas heeft voor ons een paar sarongs geregeld die we konden gebruiken. Slaapt toch wel erg prettig als je iets op 
Van alles wat.
Tijdens het eten in het dekenaathuis zegt pieter ' papa is niet katholiek! 
Als wij met de auto door de dorpjes rijden kijken de mensen verschrikt en moeten ze lachen als ze ons zien. Ze kennen een paar engelse woorden en die gebruiken ze dan ook. De woorden " mister, I love you, I miss you.